In deze blog vertel ik je iets persoonlijks. Iets wat ik pas meemaakte. En omdat schrijven mij op dat moment hielp, deed ik dat. Schrijven. Ik heb er geen letter aan verandert, omdat ik het zo puur mogelijk wil delen.
Dit verhaal gaat over ‘ANGSTEN’, over mijn angst, over wat er dan gebeurt in je lichaam en ook over hoe je er op kunt reageren.
Mijn verhaal:
Angsten
Ik ben bang….heel bang voor de pijn die mijn allerliefst poes Luna, op dit moment ervaart. Bang om haar te verliezen, bang om een verontrustend telefoontje te ontvangen van de dierenarts zo meteen.
Vanochtend vonden we onze lieverd, met bloed uit haar lieve snoetje. Op dit moment wacht ik dus….al uren op een bericht van de dierenarts die haar onder behandeling heeft. Ik zal je alle details besparen, maar de uitslag waar zij mij over gaat bellen is nogal spannend, zeg maar.
En tijdens dit wachten, bedacht ik, dat angst echt een grote killer is voor de mens. Natuurlijk is het ook gewoon een emotie, die erbij hoort. Maar mijn god, wat een aanslag op je hele systeem geeft dat gevoel.
Ik dacht nu, om de tijd wat te doden, ga ik schrijven. Omdat dat mij altijd helpt.
De fysieke menselijke reactie op angst, is denk ik bij mensen in het algemeen, wel ongeveer gelijk. Daarmee bedoel ik, de reactie op jouw systeem, zoals je hartslag, ademhaling, de alertheid, hormoon afgiftes.
Maar hoe reageer jij persoonlijk op angst, wat doe je, hoe handel jij?
Ik zal je vertellen hoe dat bij mij zit. Nou goed, ik merk dat ik meteen alert ben, en handel, doe wat moet gebeuren. Ook al zijn dat dingen, die ik eigenlijk in een normale situatie NIET zou doen, ik doe het. Ga ook meestal niet meteen huilen, maar dat komt dan later…vaak in alle hevigheid, als ontlading. Pas wanneer ik besef wat mijn angsten waren. En weet je waar ik dus ook achter kwam….heel gek misschien, ik ga opruimen, schoonmaken, stofzuigen, dat soort idiote dingen, om de tijd door te komen, om mezelf af te leiden van dat waar ik bang voor ben. Op de één of andere rare wijze, word ik daar dus rustig van.
Wat mij nu ook helpt is, proberen niet te denken aan mijn allergrootste angsten. Daarmee bedoel ik, wat er gebeurt, als het aller ergst denkbare toch waarheid zou zijn. Ik probeer dat echt te blokkeren in mijn hoofd. In plaats daarvan stel ik me voor hoe het zou zijn, als het fijnste scenario zou gebeuren. Iets wat wel gewoon reëel is, zie ik voor me. Dat kan je gek vinden, of naïef misschien, maar mij helpt het. En wat ik ook doe, ik brand een kaarsje. En bid, hoop met mijn hele hart dat het goed komt met ons Lieve Luuntje ….
Inmiddels gaat het gelukkig heel goed met lieve Luna (Luna betekent trouwens Maan vanuit het Latijns. Ons lieve poezenmaantje) Over eeen weekje gaan haar hechtingen er uit en wordt er nog een tand getrokken die door haar ongeluk is afgebroken. En dan zal ze een beetje een scheef snuitje houden, maar in de poezenwereld is dat niet zo erg 😉
Wanneer je zelf ergens bang voor bent, zorg dan goed voor jezelf, wees lief voor jezelf, en doe wat goed voelt voor jou. En wanneer de angst voorbij is, of minder wordt, zorg dan voor ontlading in welke vorm dan ook. Praten, huilen, schrijven, denken, wandelen, doe yoga, ontspan jezelf …. maar stop het niet weg, dan zet je de angst ergens vast in je lichaam en komt het er uiteindelijk een keertje uit, vaak totaal ongelegen, en heviger dan je verwachten zou.
Liefs van Samenta ♥
